قاري خپلې مینې ته وویل

سبا په پټیو کې سره ګورو، چې ضروري خبره ده.

جینۍ ډیره خوشاله وه، فکر یې کاوه، چې کوم اړین وړاندیز به ورته کوي.

خبره داسې شوه، چې جینۍ په ټاکلي وخت، ټاکلي ځای ته ورغله له قاري صیب یې وپوښتل؛ ها هغه ضروري خبره دې وکړه اندیښنه مې ده او له خوشالۍ مې زړه هم باغ باغ کيږي.

قاري صیب په شرمناکه او پسته لهجه وویل: پلار ته دې ووایه، چې د اختر د قربانۍ څرمن ماته راکړي…؟!!

کاپي…