غزل

شاهنواز باقر

آباد کړی ، په وجود کې چا د شګو بيابان دى ؟

چې درياب ته په يوه لپه اوبو پسې روان دى

مات خوبونه زه په ماتو ماتو سترګو باندې ګورم

تږي څاڅكي راوريږي ، د پنځم موسم باران دى

ماته وايي چې کافر يې ، د چاړې لاندې يې پروت يم

راته کړی په غوږونو کې چې کوم ملا اذان دى

تير مې نه شي چرته ستوري ، زه په دې باندې ويريږم

د اوبو په ډک ګيلاس کې مې ليدلى بيا اسمان دى

زه د خپل وجود په تاو کې لكه ونه سوزيدمه

زما سيورى په بل چا ٶ ، مګر لمر مې په خپل ځان دى

چا د پښو لاندې باقره! ، وه مېږى چرته مړ کړى

لا تراوسه مې رنګ زيړ دى ، لا تراوسه مې زړه وران دى