غزل

څوک قرباني ورکوي، څوک پکې بې پلاره ګرځي

څوک جنتونو ته ورځي څوک يې په غاړه ګرځي

د چا په تشو وعدو دومره خوشالي کــــوي چـــې

هغه بې کيفه ګرځي، وګـــوره خـــــماره ګـــــرځي

دې مئينتوب دا مرتبه وکړه اوس دومــره دى چې

څوک چې د ستا نوم ورته واخلي بيا په لاره ګرځي

چاته زمزم شي، چاته ميـــنه شي، خوشبو شي ورته

دا کـــومې اوښکې چې د سترګو له مـــــداره وځــي

زمــوږ غربت ته که دا خلک بد نظر کـــــــــوي نـــــــو

دا لېونۍ اوښکه به نـــــور له دغــــه ښاره ګـــــرځي

ستاسې خور: اوښکه امېل