‎ګاونډیه ! یو انسان یې بیا وژلی

‎دا انسان له لسو، شلو څخه نه وه

 

‎دا انسان د مسیحا له ساه پیدا وو

‎دا انسان په وچه دښته کې اوبه وه

 

‎دا انسان یو غلی، غلی مسافر وو

‎دلته راغی ملغلرې یې ویشلې

‎دلته راغی د زخمو پټۍ یې راوړې

‎نړېدلې وې دا لارې یې رغولې

 

‎دلته راغی ژوندی زړه یې سمندر وو

‎پکې ,وړلې یې د کور کلي خځلې

 

‎دلته راغی چا ترې غېږ چاپېره نه کړه

‎او په خوله کې یې ور وچې کړې خبرې

 

‎دلته راغی خو غلبیل ټټر یې یوړ

‎موږ تر غوښې په غاښونو وشکولې

 

‎موږ یې ښې سترګې په تېږو وویشتلې

‎موږ یې هیلې نېمه خوا ورژولې

 

‎ګاونډیه! زړه مې بل رقم ډوب شوی

‎نوم چې اخلم د انسان ساه مې لړزېږي

 

‎ولې هره خوا وحشت راټوکېدلی

‎د ښو بوټي به نو کله زرغونېږي؟

 

‎ولې هسک دی، اسمان ولې نه راولېږي؟

‎له دې درده غرونه ولې نه نړېږي؟

 

‎تکه سپینه پرښته یې ووژله

‎اخر څومر به انسان نور لا بدېږي؟

 

‎ګاونډیه! ګاونډیه ورته وایه

‎چې نور نه راویني دارې د سرو وینو

 

‎نور دې نه راباندې شمېري جسدونه

‎نه خپړ وي، نه نوکارې د سرو وینو

 

‎بد دې راشي زما سترګې دې راسورۍ کړي

‎نرۍ زړه مې له ډبرو نه کړي لاندې

‎پوست مې کرښې، کرښې وتراشي په توره

‎او راځوړندې بڼو کې مې کړي ساندې

 

‎د لاس ګوتې مې دې ټولې رانه پرې کړي

‎تر چړو لاندې مې دا دنګه غړۍ کړي

 

‎د تیاره اسمان هر ستوری رانه واخلي

‎رانه ماته، رانه ماته دا سپوږمۍ کړي

 

‎ورشه، ورشه، ورته وایه، ورته وایه

‎په ټټر پرهر، په لاسو کې بلا وړم

 

‎دې وحشي جګړې یم دومره ډاره کړې

‎له انسانه د لېوه غېږ ته پناه وړم

 

‎ګاونډيه! روح مې بل ډول خوږېږي

‎دا انسان مې مخته وړاندې وروسته کېږي

 

‎ولې؟ ولې خلک دومره وحشي کېږي

‎وینه څښي، هډوکي ژووي نه مړېږي

 

‎ته به څرنګ یې په تا به څه تېرېږي؟

‎خو زما له دغې خاورې کرکه کېږي

 

‎ته به څرنګ یې له تا خبره نه یم

‎خو زما زړه له خپله سیوري هم ډارېږي

 

‎ګاونډيه! اسمان ولې نه راولېږي؟

‎له دې درده غرونه ولې نه نړېږي؟

 

‎تکه سپینه پرښته یې ووژله

‎اخر څومر به انسان نور وحشي کېږي؟

شاعره: شفیقه خپلواک