بېلابېل

توت

اپریل 11, 2021 څرگندونې بندې دي

 ژباړه: وږمه وردگ لیکوال: هوشنگ مرادي کرماني نیما او ماني د توت تر ونې لاندې ناست وو، رسېدلو تورو او سپینو توتانو ته یې کتل، خولې یې اوبه وکړې. ونه یې په ‌‌‌‌‌‌ډبرو وویشتله، توتان تویې نه شول، بندونه یې کلک وو، په اسانۍ نه را لوېدل. نیما خپل بوټان او جورابې وایستلې. له ونې یې غېږه تاو کړه، د پیشو غوندې په چل چل وختلو، ورو ورو پورته تله، منگولې یې د ونې په ځیږه تنه کې خښولې، د لاسونو او پښو پوستکی یې واوښت، خو دی یې کیسه کې نه شو؛ ماني له ښکته ورکتل: –  لوېږې، ښکته شه، که خوږ شوې، مور به سخته درته غوسه شي نیما یې خبرو ته غوږ ونه نیوه، نور هم پورته لاړ، لږ چې وړاندې شو، لاس یې لومړۍ څانگې ته ورسېد، ځان ته یې ورکش کړه، درې څلور توتان یې وشکول، غوښتل یې ماني ته یې واچوي، ښکته یې چې وکتل، ماني نه و، تللی و چې مور خبره کړي: –  مورې، مورې! نیما ونې ته ختلی، توت خوري د مور لاس یې ونیوه، ونې ته یې راوستله، اشاره یې وکړه او نیما یې ور وښود: –  وگوره! هغه دی، پاس ناسته دی مور نیما ته ور وکتل، اول وډاره شوه چې ونه لوېږي، خو لږ لږ یې د هغه زړورتیا او هوډ خوښ شو. ماني ته یې مخ واړاوه: –  ښه نو، ته هم وخېژه او توت وخوره، اوس لوی شوی یې، مه ډارېږه، نه را لوېږې نیما له پاسه په لاس کې نیولي توتان ماني ته وښودل، په خوږه شوې خوله یې وویل: –  واخله! دا مې هم تا او مور ته شکولي دي لږ را ټیټ شو او توتان یې د مور په ورغوي کې واچول، مور یې ماني ته لاس ونیوه: –  راځه چې ویې خورو –  نه، د ماني راټول کړي توتان نه خورم –  نو په خپله وخېژه او راویې شکوه –  نه شم ختلی …

بشپړ متن »
راسره ملګري شئ

زمونږ سره اړیکې



د دې سایټ د ټولو مطالبو حقوق له انعکاس راډیو سره خوندي دي